پانزدهم رمضان سال سوم هجرت در شهر مدینه، امام دوم شیعیان حسن بن علی(ع) دیده به جهان گشود. او نخستین فرزند حضرت فاطمه (س) دختر گرامی پیامبر(ص) وعلی(ع) است.

بعد از تولد ایشان پیامبر اكرم پس از شنیدن كلام وحی از جانب جبرئیل، نام این فرزند را 'حسن' نامید. تنها كنیه وی 'ابومحمد' است و به القابی چون سبط، سید، زكی و مجتبی مشهور بود.

درمقام آن حضرت همین بس كه پیامبر اسلام، امامان حسن و حسین(ع) را سید و سرور جوانان اهل بهشت نامیدند. در روایتی دیگر آمده است كه پیامبر اسلام؛ حضرت علی(ع)، حضرت فاطمه(س)، امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را اهل بیت خود خطاب كردند و آنان را معصوم نامیدند.

امام حسن مجتبی(ع) هفت ساله بود كه پیامبر اسلام(ص) جد بزرگوار خویش را از دست داد و پس از آن هماره از ولایت پدر گرامی خود دفاع كردند و در جنگهای جمل و صفین همراه ایشان بودند.

پس از شهادت امام علی(ع) ایشان با توجه به مخالفت های معاویه و خیانت همراهان بعد از هفت ماه برای جلوگیری از تفرقه مجبور به پذیرش صلح شد.

امام مجتبی(ع) در تمام مدت امامت خود كه 10سال به طول انجامید، هیچگونه‌ امنیتی‌ نداشت‌ و با محدودیت از سوی معاویه زندگی می كرد.

امام حسن(ع) سالها با صبر و بردباری با ارشاد مردم و هدایت آنها به راه حق و دفاع از دین اسلام، به مبارزه ای پنهان با خلافت بنی امیه پرداخت و به دلیل همین شكیبایی محبوب دلها و مایه امید كسانی شده بود كه وی را 'كریم اهل بیت' می خواندند.

سرانجام امام حسن مجتبی(ع) در بیست وهشتم صفر سال 50 هجری قمری به تحریك معاویه و بدست همسر خود جعده، مسموم و به شهادت رسید و قبرستان بقیع میزبان پیكر مطهر این امام بزرگوار شد.

در ایران اسلامی روز میلاد امام حسن مجتبی(ع) به دلیل سخاوت و كرامت ایشان؛ روز اكرام نام گرفت تا بهانه ای برای با هم بودن و با هم زندگی كردن باشد تا آنكه بتوانیم با حفظ عزت نفس ایتام، فقر را در جامعه ریشه كن كرده و در راه رضایت پروردگار گام های موثرتری برداریم.

اطلاع **149**9131**1599